Van skepsis naar nieuwsgierigheid: Mijn puber en NEI-therapie

"Mam, dat ding van jou is echt onzin"  

"Serieus, mam? Je denkt toch niet dat zo’n spriet kan vertellen wat ik voel?" Mijn zoon kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan. Hij hangt onderuitgezakt op de bank, controller in de hand, en zucht diep. "Dat is echt zweverig gedoe."  

Ik glimlach. Als NEI-therapeut, HSP-coach en talentbegeleider weet ik hoe sterk overtuigingen kunnen zijn, vooral bij pubers. Alles wat niet direct logisch verklaarbaar is, krijgt het label ‘onzin’. Maar voor mij is NEI geen zweverig systeem. Het is juist diep geworteld in hoe ons brein en lichaam samenwerken. Trauma’s en onverwerkte emoties laten sporen achter in ons zenuwstelsel en onze organen. Dat is geen magie, dat is wetenschap.  

Toch weet ik dat uitleggen geen zin heeft. Niet nu. "Je hoeft er niks mee te doen," zeg ik kalm. "Maar als je ooit merkt dat je ergens vastloopt en je staat open voor iets nieuws, dan weet je dat deze methode bestaat."  

Hij haalt zijn schouders op en richt zich weer op zijn game. "Ik loop nergens vast, mam."  

Vastlopen zonder het te weten 

Een paar weken later komt hij thuis van school. Zijn tas smijt hij in de hoek, hij mompelt iets over hoofdpijn en verdwijnt naar zijn kamer. Een paar uur later zoek ik hem op. Hij ligt op bed, oortjes in, ogen gesloten. "Alles oké?" vraag ik.  

Hij haalt diep adem en zucht. "Gewoon moe."  

Ik zeg niets. Hij weet dat ik er ben, dat is genoeg. En dan, na een lange stilte, zegt hij zacht: "Soms voel ik me gewoon… tja, gespannen of zo. Maar dat gaat wel weer over."  

Ik knik. "Weet je nog dat je NEI zweverig vond?"  

Hij opent één oog en kijkt me argwanend aan. "Mam…"  

Ik lach. "Rustig maar, ik ga je nergens toe dwingen. Maar stel nou dat je lijf iets probeert te vertellen en je hebt niet door wat? Soms helpt het om gewoon te luisteren, in plaats van het weg te duwen."  

Hij bromt iets onverstaanbaars en draait zich op zijn zij. Maar ik zie de kleine verandering. Een kiertje in de muur die hij zo zorgvuldig omhoog had gebouwd.  

Zelf ervaren

Twee dagen later staat hij in de keuken. "Oké," zegt hij plots. "Stel, héél hypothetisch, dat ik iets met dat ding van jou zou willen proberen… hoe werkt het dan?"  

Ik verberg mijn glimlach. "Het is simpel. We gebruiken de biotensor om te kijken waar spanning zit. En dan werken we met woorden en affirmaties om het los te laten."  

Hij rolt met zijn ogen. "Klinkt nog steeds vaag."  

"Je hoeft het niet te begrijpen, je hoeft het alleen maar te ervaren."  

Hij denkt even na en knikt dan kort. "Oké. Maar als het onzin is, zeg ik het meteen."  

"Deal," zeg ik.  

Misschien verandert dit niets. Misschien blijft hij erbij dat het zweverig is. Maar misschien—heel misschien—vindt hij een ingang naar iets nieuws. En dat is precies waar ik als moeder en therapeut op hoop. Niet dat hij in alles gelooft wat ik doe, maar dat hij nieuwsgierig blijft. Dat hij openstaat voor mogelijkheden.  

Want de beste versie van jezelf worden, begint bij één simpele stap: bereid zijn om te kijken.