Het dagboek van Evi, type 5-de waarnemer

Als coach mag ik soms meekijken in het leven van een puber. En als enneagramcoach is het steeds zoeken naar manieren om mijn coachee iets aan te reiken om verandering teweeg te brengen dat bij hem of haar past.

Evi is zo'n meisje, 14 jaar, en komt bij mij omdat ze vaak zo moe is. Al snel blijkt ze een type 5 te zijn, een waarnemer. Als tip gaf ik haar mee om een dagboek bij te houden. En zo ontdekt ze hoe ze zichzelf kan ondersteunen en successen kan halen.

Ik bof, vooral als ik een bladzijde mee mag lezen, want zo kan ik een beetje meekijken in haar hoofd.

Lief dagboek,

Vandaag was zo’n dag waarop alles tegelijk te veel en te weinig voelde. Te veel mensen, te veel geluid, te weinig ruimte om gewoon even alleen te zijn. In de pauze zaten we met z’n achten aan één tafel. Iedereen praatte door elkaar. Ik luisterde vooral. Ik denk dat niemand doorhad dat ik bijna niets zei. Dat is prima — praten kost me soms meer energie dan stil zijn.

Op school moest ik een presentatie geven. Ik wist er alles van, ik had uren gezocht en gelezen. Maar toen ik daar stond, voelde ik alsof iedereen niet alleen mijn woorden hoorde, maar ook in mijn hoofd keek. Dat vind ik eng, want mijn hoofd is mijn veilige plek.

Na school ben ik meteen naar mijn kamer gegaan. Laptop open, koptelefoon op, en even verdwijnen in een YouTube-video over sterrenstelsels. Dat voelt als thuiskomen. Geen drukte, geen gezichten die iets van me willen, alleen feiten en plaatjes die ik kan begrijpen.

Ik weet dat jij altijd zegt dat het goed is om soms wél iets te delen, om anderen toe te laten. Dat voelt voor mij alsof ik een stukje van mijn schuilplaats weggeef. En wat als ik straks niets meer overhoud voor mezelf?

Maar ik snap ook wat je bedoelt… Gisteren vertelde ik Lotte iets over mijn favoriete boek. Ze werd helemaal enthousiast en wilde het ook lezen. Dat voelde raar, maar ook een beetje fijn. Alsof ze een klein stukje van mijn wereld mocht zien, en het niet stukmaakte.

Misschien probeer ik het morgen weer. Een klein stukje maar.

Liefs,Evi