Enneagramtype 7: Van uitstel naar af

Jaap is zo iemand bij wie je je direct op je gemak voelt. Zijn lach is aanstekelijk, zijn verhalen levendig, en als hij ergens over praat, krijg je spontaan zin om ook aan het leven te proeven. Hij is 57, en leeft met een optimisme waar menig twintiger nog wat van kan leren.

Al jaren ziet Jaap de zonnige kant van dingen. Problemen zijn uitdagingen, tegenslagen zijn kansen. En als hij in een flow komt, dan gaat hij er vol voor. Dan wil hij het goed doen, grondig, met aandacht. Want achter dat enthousiasme schuilt ook een kant die mensen niet altijd zien: een perfectionist die het liefst alles nét even beter wil doen.

Maar thuis klinkt al een tijd een ander geluid.

“Maak je het ook nog eens af, Jaap?”

De verbouwing van hun jaren ’20 huis sleept zich al jaren voort. Kamers half af. Plinten die nog moeten. De keuken is een creatieve puzzel van tijdelijke oplossingen.

Zijn vrouw moppert wel eens, maar met liefde. “Je begint steeds met zoveel energie, maar dan... raak je afgeleid. Dan komt er iets anders voorbij, en hup — daar ga je weer.”

Jaap weet dat het waar is. En hij is het eigenlijk een beetje zat van zichzelf. Zoveel plannen, ideeën, inspiraties. Maar afmaken... daar liep het vast.

Tot hij bij een NEI sessie met de biotensor belandde. Wat begon als een zoektocht naar energie, eindigde met een verrassend inzicht: hij herkende zich in Enneagramtype 7 — de Levensgenieter, de Optimist.

Niet zomaar iemand die vrolijk is, maar iemand die diep vanbinnen bang is voor pijn, beperking, saaiheid. Iemand die telkens vooruit wil, naar het volgende leuke. Iemand die moeilijke gevoelens liever ontwijkt door steeds iets nieuws te beginnen.

En — ja — iemand die daardoor moeite heeft om dingen af te maken.

Wat hem verraste, was de blokkade die bovenkwam op "uitstelgedrag.*" Niet luiheid, niet desinteresse, maar een oude overtuiging: *“Als ik het afmaak, is het voorbij. En wat dan?”*

Samen werkten we aan het opheffen van die blokkade. En langzaam veranderde er iets.

De muren in de woonkamer kregen eindelijk hun tweede laag verf. De oude deur werd vervangen. De rommelkamer veranderde in een logeerkamer.

Niet perfect. Maar af. En wat Jaap niet had verwacht: het gaf rust. Niet alleen in huis, maar ook in zijn hoofd.

Waar hij vroeger dacht dat afmaken het einde van het avontuur was, ontdekte hij nu dat het ook het begin van ontspanning kon zijn. Van ruimte. Van trots.

“Rust komt niet van alles wat je nog kunt doen, maar van wat je eindelijk durft af te ronden.”